Cenotes & Comfortzones

Mexico, 21 maart 2020

Ik weet het nog als de dag van gisteren, een dag dat ik heftig uit mijn comfortzone moest komen.

We hadden een dagtrip geboekt, gewoon zo uit de losse hand bij een verkoper aan het eind van de boulevard in Playa del Carmen (vlakbij de opstapplaats van de ferry), en we hadden geen idee wat we nu eigenlijk gingen doen. Dat gebeurt vaker bij ons als we samen op pad zijn realiseer ik me nu, we doen gewoon maar wat en we zien wel waar het schip strandt. Dat houdt het wel interessant, dat dan weer wel natuurlijk.

In ieder geval, de dag begon leuk. Met een groepje in een busje gepropt en lekker van hier naar daar hobbelen, beetje hier kijken, beetje daar kijken. Fotootje hier, fotootje daar. Mooi strand! Oude vestingsstad (Tulum)! Super!

Ja. Totdat we op een gegeven moment de bushbush in rijden. En dan echt de bushbush. De bomen en het struikgewas worden steeds dichter op elkaar staand en het pad waar we op rijden wordt steeds hobbeliger. Ergens tussen de bomen ontwaar ik een verdwaald paard, een paard? O lord, waar gaan we nu naar toe dan? Ik zie de gauchos, de banditos, de guerrilla's ons al met doorgeladen uzi's opwachten. Met van die bandana's om hun woeste hoofden en flonkerende oplichtende gouden tanden. Hasta la vista baby. No more mañana's for you my friend.

Nou dat valt allemaal wel mee. Soms gaat m'n verbeelding een beetje op de loop.

Wat niet meevalt is dat onze begeleider, ben z'n naam even kwijt maar ook zo'n woest bebaarde knul, ons vraagt of we zin hebben in 'a little bit of action'. 'A little bit of action'? Uh, jawel, maarre wat? 'Action' is best leuk maar vraag me niet out of the blue te gaan skydiven ofzo met m'n rugzakje in m'n nek.

Achteraf gezien had ik het moeten weten want er staat met grote letters Maya Adrenaline Tour op z’n t-shirt. Adrenaline? Heb ik dat echt niet gezien of heb ik het gewoon onbewust/bewust verdrongen?

‘What kind of action?’ giechel ik nog een beetje. ‘Skydiving?’

Neenee, we gaan 'deepcave' zwemmen! Zwemmen? Deepcave? Ik krijg acuut ademhalingsproblemen. Zwemmen? Moi? Deepcave? Ik heb watervrees, net aan een A zwemdiplomaatje en ga hyperventileren als ik geen grond onder m'n voeten voel of een comfortabele zwembadrand waar ik me in geval van nood aan vast kan grijpen. De paniek slaat lichtelijk toe. No, no, nonono. Señor, noooo.

Iedereen is enthousiast. Tuurlijk. Leuk toch? Spannend! Ja. Nou. Ok.

We mogen ons omkleden in primitieve houten hokjes en terwijl ik van de spanning sta te bibberen in m’n bikini, het is godbetert iets van 30 graden, voel ik mijn maag samentrekken en er fladdert iets vreemds in rond. Deepcave zwemmen, ik lijk wel achterlijk.

Ik laat me in een zwemvest hijsen. Godzijdank is dat verplicht. Ik krijg een duikbril. Met een snorkel eraan. Een duikbril, yeah right, als ik m'n hoofd onder water steek verzuip ik. Met of zonder snorkel.

‘Lets go guys’, wordt er geroepen. Er klinken een paar cowboykreten om me heen. Sjeuw wat zijn ze enthousiast allemaal.

Terwijl we over glibberige houten bruggetjes en trappetjes omringd door prachtig groen afdalen naar de ingang van de cenote neem ik mezelf voor dat ik het gewoon aankijk, als het me niet bevalt ga ik niet mee. Simpel zat.

Maar dan.

De ondergrondse ingang van de cenote is prachtig.

Heftige stalactieten aan het plafond van de grot wenken me en een prachtige poel rimpelloos water verwelkomt me. Wauw. Dit is mooiii. Het lijkt bijna heiligschennis om hier dadelijk in rond te gaan spartelen. Wie zou dit ooit ontdekt hebben? Wie zou er ooit op het idee zijn gekomen om hier eens even op onderzoek uit te gaan?

De grot is groot en vrij licht door de lichtinval van buiten. Er wordt ons gevraagd om onze schoenen uit te doen, we mogen ze op een houten bankje neerzetten, en voorzichtig, vooral voorzichtig, het water in te gaan. Ondanks het spectaculaire vooruitzicht glibber ik toch nog steeds twijfelachtig het spekgladde houten trappetje af het water in. Fokfokfokkerdefok, koud ook, djiezus.

Of we even iets verder willen gaan staan voor wat leuke foto's. Ok. Ik laat me even iets verder het water inzakken om te zien of dat zwemvest wel werkt. Je weet het niet hè. Het zekere voor het onzekere even testen. Verrek, het werkt dat ding, hallelujah.

Ik besluit om over m'n angst heen te stappen en het maar gewoon over me heen te laten komen. Fuck it. We zien het wel. Ik kan hooguit verzuipen. Maar dan wel in een ondergrondse Mexicaanse cenote. Uniek. Toch?

We gaan. Help. We gaan. Follow the leader. ‘No fear Rie’, maan ik mezelf tot kalmte terwijl ik de groep richting een donkere gang zie bewegen. Er zitten ervaren snorkelaars in het groepje en ze spetteren en splashen er met hun zwemvliezen lustig op los. Duikbrilletje op en er spatten fluimen water uit de snorkeltjes. Leuk voor hun maar terwijl ik in m'n zwemvest probeer te zwemmen blijf ik elke keer draaien en ik kom geen meter vooruit. Net een zeehond op het droge. Wel eens geprobeerd? Zwemmen in een zwemvest? Dat dus.

We zwemmen, lees spartelen, door ondergrondse gangetjes en ik dank god op m'n blote knietjes dat onze begeleider een felle lamp bij zich heeft. Gottogot hij zal er toch wel nieuwe batterijen in hebben gedaan?

We dobberen onder enorme stalactieten door en onze stemmen worden aan alle kanten weerkaatst. Omdat wij door dat rare geploeter van mij wat achterop raken wordt het toch wel angstaanjagend donker in die  lugubere spelonk. Paniek. Paniek. 'Nee!'spreek ik mezelf streng toe, paniek is nu desastreus, niet aan toegeven en gewoon rustig blijven doorspetteren. Ik ben zó innig dankbaar voor het zwemvest dat ik 'm bijna een naam geef. 'Lifesaver' of 'Stopdrowning' of 'Verzuipienono'. Van de zenuwen komt er een rare giechelhik uit m'n keel., Dát klinkt pas raar als het terug geëchoot wordt.

Als we bij een soort platform aankomen en ik weer grond onder m'n voeten voel ga ik bibberig staan. 'Poland you ok?' roept onze begeleider naar het Poolse stel. 'Yes!' roepen ze terug. 'Russia you ok?'. 'Yeaahh', gos wat een gedrevenheid. 'Holland you ok?'. 'Nouu heb je even?' skriek ik er uit. De groep ligt dubbel terwijl ik bijna jankend van de zenuwen op dat platformpje sta. Ik wil er niet meer af eigenlijk. 'Now we are going to see a beautiful underground crater, my friends'. Ze zetten allemaal de duikbril op. Pardon? Ondergrondse krater? Onder water? Ben je niet goed ofzo?

'Beautifullllll', 'niceee'. Sjees, wat zijn ze allemaal enthousiast. Er zit daar dus een of andere krater van een metertje of zestig diep onder water. 'Ooo beautiful fish!', 'aaah gorgeouss'.

Alright. Ik ga het gewoon doen. Come on Rie, je kan het, je bent er nu en hoogstwaarschijnlijk ga je dit nooit meer meemaken. Ik geef mezelf de spreekwoordelijke schop onder de kont en zet de duikbril op. Snorkeltje in de mond en ik stik al bijna. Half hyperventilerend gooi ik mezelf voorover in het water. Dat varkentje gaan we even wassen. Not. Eén grote wazige duikbril. Ik zie echt niks behalve condens. Een grote slok Mexicaans cenote water door die kutsnorkel en m'n oren slaan dicht. Noop. Gaan we niet doen.

Hijgerig spartel ik terug naar het platformpje. 'Holland you ok?' De lieverd. 'Very nice from up here' en ik steek m'n duim omhoog. Het is goed zo. Ik ben tot mijn eigen limiet gegaan en heb gedaan wat ik nooit voor mogelijk had gehouden. Ik. De grote angsthaas in het water. Ik ben 'deepcave' gaan zwemmen. Ik notabene.

Als we door het ondergrondse gangetje weer terug zwemmen naar de ingang van de cenote wacht onze begeleider ons halverwege op om te kijken of we er allemaal levend uit komen. Als ik hem passeer heft hij zijn hand op in een high five gebaar. Met een grote glimlach beantwoord ik de high five en hij geeft me een dikke vette knipoog. 'You made it Holland'.

Ik ben blij, ik ben trots, ik voel me alsof ik de hele wereld aankan.

'I sure as hell did!’.